Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΡΩΝ.

Στη χρονική περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, περίπου από το 1659, που χτίστηκε το γεφύρι του Μανώλη, μέχρι το 1957 που στήθηκε το νεότερο γεφύρι της Ευρυτανίας, το Ελληνικό κράτος είτε δεν υπήρχε (Τουρκοκρατία , μέσα 17ου αιώνα έως αρχές 19ου) είτε διένυε τα πρώτα του βήματα. άτολμα.. Κατά συνέπεια, ούτε οι Τούρκοι ούτε στη συνέχεια το νεοσύστατο και ανοργάνωτο ελληνικό κράτος μπορούσαν να βοηθήσουν τους κατοίκους στη χρηματοδότηση για την κατασκευή των γεφυριών ή και άλλων τοπικών έργων υποδομής. Απέμενε λοιπόν, σα μόνη λύση τις περισσότερες φορές, ο έρανος από τους ίδιους τους κατοίκους που θα ευεργετούνταν από την χρήση του ή η αναζήτηση και η εύρεση χορηγού.
Έτσι, άρχιζαν έρανοι σε όλη την περιοχή και ανάλογα με την οικονομική συνεισφορά των κατοίκων, συγκεντρώνονταν χρήματα ή και προϊόντα ακόμα. Αυτά τα τελευταία στη συνέχεια πουλιόνταν και το αντίτιμο συνυπολογιζόταν στο ποσόν που μαζευόταν για την επίτευξη του σκοπού. Επίσης, επιτροπές των χωρικών επισκέπτονταν ξενιτεμένους στις μεγάλες πόλεις συντοπίτες, με μεγάλη για τα δεδομένα της εποχής οικονομική επιφάνεια, τους εξηγούσαν την αιτία και την ιερότητα του εράνου κι έτσι τους έπειθαν να συμβάλουν κι αυτοί. Έστελναν παράλληλα και στο εξωτερικό επιστολές σε επιφανείς ανθρώπους, με ανάλογο περιεχόμενο. Σταδιακά και με τη χρήση όλων των δυνατών τρόπων και των μέσων πειθούς, συμπληρωνόταν το απαιτούμενο ποσό. Ακόμα και τα μοναστήρια διέθεταν μέρος από τα εισοδήματά τους για τον ιερό σκοπό. Με τον τρόπο αυτό, βρέθηκαν τα χρήματα και μπόρεσαν να κατασκευασθούν αρκετά Ευρυτανικά γεφύρια .
Υπάρχουν όμως και γεφύρια που χρηματοδοτήθηκαν από ένα μόνο άτομο, συνήθως από πλούσιο ξενιτεμένο ή ντόπιο. Τα γεφύρια αυτά τις περισσότερες φορές είναι ακόμα και σήμερα γνωστά με το όνομα του χρηματοδότη τους.
Ένα γεφύρι στην Καρίτσα , που ήταν χτισμένο πάνω από τον Καρπενησιώτη και σήμερα έχει πέσει, εικάζεται ότι το χρηματοδότησε εξ ολοκλήρου κάποιος ονόματι Αναγνώστου από την Καρίτσα, ο οποίος βρήκε ένα θησαυρό και αποφάσισε να διαθέσει μέρος του για να κάνει ένα καλό στο χωριό του, ώστε να τον θυμούνται οι συγχωριανοί του. Επίσης, το γεφύρι του Ξερολύκου κάτω απ’ το χωριό Κορυσχάδες, χτίστηκε έπειτα από χρηματοδότηση της ομώνυμης οικογένειας και έμεινε γνωστό μέχρι σήμερα με το όνομά τους 9 . Αναφέρεται μάλιστα από ορισμένους μελετητές ότι το όνομα «Μανώλης» το πήρε το ομώνυμο γεφύρι στον Αγραφιώτη από τον χρηματοδότη του. Βλέπουμε λοιπόν, πως με τον τρόπο αυτό, δηλαδή την αφιέρωση του ονόματος του χρηματοδότη στο γεφύρι, οι κάτοικοι των χωριών είχαν ένα επιπλέον επιχείρημα στα χέρια τους για να πείσουν κάποιον, που είχε τη δυνατότητα, να ξοδευτεί για ένα γεφύρι.
Ελάχιστα μόνο γεφύρια στην Ευρυτανία έχουν κατασκευαστεί με χρήματα του Ελληνικού κράτους. Αυτά είναι και τα πιο νέα, όπως του Καλόγερου και ίσως του Αϊ Γιώργη στην κοιλάδα του Καρπενησιώτη, καθώς και τα γεφύρια της Τέμπλας και του Αυλακιού στον Αχελώο.
--
9. Κ. Α. Σαρρή, «Χρονικό Κορυσχάδων»